gezielschap

Gisteren verdiepte ik me in eens in de vorm van 'gezelschap' die vriendschap wordt genoemd.

Ik grasduinde eens op internet wat er zoal over vriendschap gemeld wordt in het collectieve geschreven bewustzijn (wat is het, hoe kom je eraan en hoe kom je eraf....).. en... vond het maar kale koude technische beschrijvingen van weinig praktisch nut.

In ieder geval vond ik er niets wat mij paste bij het aanvliegen van een vraagstuk waar ik, zowel in zeer praktische als in esoterische zin, graag meer helderheid in wilde verkrijgen. 

'Esoterische inzichten' en 'praktijk' waren nogal heftig catch 22 met elkaar aan het spelen. En op basis van mijn bevindingen en ervaringen kreeg ik het een niet met het ander vredig en vreugdevol in mijn praktijk van alledag op elkaar uitgelijnd.

Vanmorgen was er ineens een woord in mijn hoofd, wat voor mij als een lichtbaken fungeerde in het kunnen harmoniseren van mijn ervaringen ermee, kwesties en personen in mijn hier-en-nu situatie en de richting ik beoog en verkies op te gaan.

Het woord is 'gezielschap'.

En toen ik het 'proefde' op mijn resonantietong, ervoer ik de waarde ervan.

Het 'bestaat' namelijk niet officieel! Het 'is' niets.

En juist omdat het (dus) niet overal ( te pas en te onpas), voor allerlei meer -en minder vreugdevolle uitingen van samenzijn in gebruik is, heeft het (dus ook) niet de lading die een woord als vriendschap wel heeft.

Want,'vriendschap' behoort tot de resonantie familie van de 'liefde' en ... daar gaat nogal eens iets hartgrondig mis, op basis van (culturele) misverstanden over wat liefde en vriendschap in zijn essentie is.

Een beetje zoals een soufflé een gerecht is met veel lucht erin....

Maar niet iedereen die het recept volgt voor een soufflé, met alle ingrediënten voor een soufflé, die de boel mixt en in een mooi soufflébakje in de over steekt op de aangeven temperatuur, voor de aangegeven duur..... ziet en proeft ook werkelijk wat 'soufflé' in zijn essentie is, bedoeld is te zijn, qua textuur en smaakbeleving.

Na  20, 50, 100, 1000  niet-gerezen, verbrande, niet gare zogenaamde soufflé-experimenten, kon je nog wel eens denken dat een soufflé echt alleen  ' een hoop gebakken lucht is', een opgeklopte mythe van iets zaligs, wat je zogenaamd eenvoudig iedere dag zou kunnen ervaren ( ja, ja...).

Maar.... dan is het ook nog eens niet een luxe delicatesse is, maat een levensnoodzaak, een basisingrediënt voor een gezond sociaal mentaal en emotioneel leven, waar je volgens sociologen en psychologen als mens niet eens zonder kan.

En dus.... doe je er ook maar geen moeite meer voor om lucht in je soufflé (leven/liefde/vriendschap/samenwerkingsrelatie)  te krijgen.....?

En dus.. stel je je dagelijks tevreden met de (mis)baksel die soufflé genoemd worden en leer je die eten en maken ( en wegkieperen als het echt te erg wordt).

Het aardige van gezielschap als ' nieuw' woord, is dat het in zichzelf als zo luchtig, speels, vrij, romig, warm en wezenlijk 'dieper/rijker', ' beter gerezen'  klinkt dat 'vriendschap'.

Het schrapt allerlei 'gender'discussies als additief en wel-of-geen-fysieke-basis-als-noodzaak uit het 'recept'.

Op de een of andere manier vind ik het gemakkelijk om meteen te kunnen zeggen of iemand prettig gezielschap is, dan of iemand nou wel of niet een vriend is, of een kennis.

Zelfs.. al staat het woord nergens uitgelegd.

Misschien juist wel, omdat het nergens uitgelegd staat, er geen conventies in de weg gaan zitten over hoe iets zou moeten zijn, om wat voor een redenen dan ook. En ik gewoon bij mijzelf naga of ik 'dit' nou een geslaagde soufflé zou noemen.... 

En van daaruit, of ik denk dat het recept wat zich in mijn wereld aandient, kans van slagen heeft op een bevredigende termijn in een geslaagde soufflé te resulteren die alle eters ervan goed smaakt.

Begrijp je eenmaal hoe het souffleerproces werkt en wat een goddelijke souffle in zijn essentie is, ken je je eigen 'oven-kwaliteiten' erg goed.....dan... kun je vanalles souffleren! Hartig of zoet (of zelfs hybride)....
Voor gerecht, hoofdgerecht en/of toetje, zelfs 'tussendoortje'.
Maar wie eenmaal (echt) weet hoe je een verse huisgemaakte soufflé zelf maakt, kan 'het' met alle smaakmakers die voorhanden zijn.  Van de de resonanties uit de keukenkast van het leven in het zoete spectrum, net zo simpel als van de resonnties uit de keukenkast van het leven die wel voedzaam zijn, maar doorgaans een stuk minder 'lekker' worden uit zichzelf.

Heeft geen traiteur meer nodig en al helemaal geen interesse in halfbakken niet gerezen 'neppers'.

(Wat niet wegneemt dat het ook voor een traiteur heerlijk kan zijn om een geslaagde productie van een collega getalenteerde traiteur te mogen proeven, zonder er veel aan te hebben hoeven bijdragen ;-), ter inspiratie, 'ter leering ende vermaaeck' )

Leuk detail.

Souffleren, is behalve ' doen (op)rijzen*' ook een toneelterm voor (tekst-)aanwijzingen geven tijdens het spel.

'Doen oprijzen' is dan ook weer esoterisch jargon voor.. in bewustzijn doen toenemen.

Ha, ha,,, ik ben een souffleur!

(klein schrijfproces detail:
Toen ik aan deze blog post begon, wist ik niets 'meer' dan de 'fijne resonantie' van het woord gezielschap.

Pas toen ik de eerste paar alinea's had opgeschreven, kwam het beeld van de 'soufflé' tevoorschijn.

(Haast als een 'vulling' van het 'bakje' waarin het  werd opgediend, die ik pas proefde qua smaak nadat ik er mijn tanden actief in had gezet. ha, ha)

Ben ik daarmee verder gegaan ( heb er meer warme lucht in geblazen)  en dat bleek wel weer erg mooi rond te gaan staan, het bakje een mooi 'parapluutje' te geven....

Ik souffleer dus nog maar even:

"gezielschap".

(-: